Eldhúsið er í rúst, ekkert eftir nema glugginn einn sem stendur jafn þögull sem fyrr og heldur áfram eins og ekkert hafi í skorist sínu gamla og göfuga hlutverki.Varpar fölri birtu yfir geðsjúka menn sem berjast um trylltir
og óðir,tæta niður bekki og borð og vaskurinn fær fría útsýnisferð út um gluggann með kranann sinn gamla og góða félaga í eftirdragi.Þegar mesta æðið rennur af sjúklinunum setjast þeir niður með kaffibollann sinn og ræða um gang himintungla og Framsókn.

Dagurinn í dag er að niðurlotum kominn,enda búinn að vera að í allan dag.Á morgun byrjar hann aftur með sömu látunum.Hver dagur er nýtt líf.

Þetta er nú meira dómadags veðrið sem er nú búið að herja á okkur landsmenn dag eftir dag og spáin er sú sama hvernig sem ég ligg á bæn og bið um að hann fari nú að rigna.Það er ekki lengur eins gaman þegar norðanáttin gnauðar við gluggann og var hér á árum áður.Þá sló út öllu rafmagni,hlutur sem maður kunni vel að meta því datt út sjónvarpið og stóð eins og illa gerður hlutur úti í horni og heimilisbragurinn gjörbreyttist.Bækur voru dregnar upp, sumir reyndu að hlusta á snarkið í gömlu gufunni og gátu verið furðu þolinmóðir við þá iðju.
Skólanum var aflýst, þó ekki væri nema í einn dag var það mikið fagnaðarefni fyrir ungar sálir sem öskruð af gleði og stukku út í snjóinn með tilheyrandi látum eins og þegar kúnum er hleypt út á vorin í fyrsta sinn.
Svona er lífið með sína kosti og galla....

Nú er tími að lesa og lúra
loka augum góða stund


Þú mátt botna.

Þegar ég mætti til vinnu í morgun á Norðfirði lá Beitir NK við bryggju með 1100 tonn og beið löndunar.Síldin er smá og fer nánast öll í bræðslu.


Við löndunarbryggjuna var Guðmundur Ólafur að landa aðeins rýmri skammti.

Án þín væri lífið eins og lokuð bók,harðlæst.
Án þín kæmist ég ekki á fætur á morgnana né fengi mig til að líta framan í daginn.
Án þín mundi ég ekki vaxa og dafna.
Án þín gæti ég ekki sóað tímanum til einskis.
Stundum hata ég þig og fæ nóg af þér og vil helst ekki sjá þig meir.
En alltaf leita ég til þín aftur og tek þig í sátt.Því þrátt fyrir allt,elska ég þig af öllu hjarta
og þrái, hvern einasta dag..........
 

Þegar ég leit út um gluggann brá mér í brún,sá út um öll tún og langt út í hafsbrún þar sem þar sem sólin hún feimin og rjóð eftir næturgöltið gægðist yfir hafflötinn.Teygði mig eftir myndavélinni en hún var steindauð.
Setti hlunkinn í hleðslu til að  til að hafa hana til fyrir næsta morgun sem verður örugglega með gráan himin og enga sól.Ég tek þá bara mynd af rigningunni,á enga svoleiðis mynd að hafa upp á vegg til að prýða stofuna.
Dagurinn fór síðan í uppsetningu á hljóðkerfi fyrir grunnskólann en þar eru nú fáir iðnaðarmenn eftir enda
flestir útskrifaðir nema einn og einn trésmiður sem sést ráfa um  á göngunum og er kannski bara að leita að útgöngudyrunum eða hefur sig ekki í að slíta tengslin við þennan vinnustað.Með þessum orðum kveð ég að sinni.